And so it begins

Er begint weer een beetje focus te komen. Inmiddels heb ik 3 weken verlof en er is al veel gebeurd. 
De eerste weken hebben in het teken gestaan van klaarstaan voor een ander (door omstandigheden) en afronding. Deze week heb ik bewust gekozen voor rust en opruimen, zowel van mijn 'to do'-lijstjes als mijn spullen. Even weer focus op wat ik nodig heb en op loslaten. Ik kom er wel achter dat ik een aantal zaken heb laten liggen, omdat ik daar simpelweg de ruimte niet voor had. Oeps.
Oriënteren op hoe mijn reis vorm gaat krijgen staat daardoor op een iets lager pitje, maar suddert zeker door. Het onderbuikgevoel dat ik op reis moet gaan is namelijk ontzettend sterk. 

Voor de mensen die nog niet (zo goed) op de hoogte zijn van de ontwikkelingen; ik ga op reis. 
Al jaren heb ik het over dat ik de wereld wil zien, nieuwe culturen en naturen wil leren kennen en dat Nederland niet is waar ik me volledig thuis voel. Er zit een kracht in mij dat er graag uit wil, maar nog niet weet hoe.
Mijn vader zei 'vroeger' al dat Nederland te klein is voor mij en ik nog wel zou vertrekken. Maar dat wuifde ik in eerste instantie altijd weg.
Zijn gevoel is eigenlijk feilloos. Het is dus niet de vraag geweest óf ik zou gaan, maar wanneer. Inmiddels ben ik bezig met de oriëntatie om Nederland voor onbepaalde tijd te verlaten en de wereld te ontdekken tot mijn gevoel weer rustig is.

Mijn spullen (op het noodzakelijke na) ga ik verkopen, weggooien of weggeven. Loslaten. De eerste dingen zijn al weg. Iemand toevallig nog een kerstboom nodig? ;) 
Ook mijn overtuigingen, patronen en zekerheden zullen een flinke opfrisbeurt krijgen. Ik zal anders moeten gaan denken, voor mijzelf moeten gaan staan. De relaties die ik hier heb opgebouwd, zijn daar niet fysiek aanwezig. Helemaal nu ik een relatie heb gekregen met Jesse is dat wel even confronterend. Maar ook hij stimuleert mij te gaan. Het is mijn pad, en die moet ik volgen. Het zal niet altijd de makkelijkste zijn om te volgen, maar wel wat mij het meeste brengt. Ik word uitgedaagd in het volledig in mijzelf geloven en op basis daarvan keuzes te maken. Al een opgave an sich, maar niet onhaalbaar. Ik ga me met vallen en opstaan vast wel redden en stiekem heb ik ook wel zin om die uitdaging aan te gaan. 

Maar eerst ben ik dus bezig met het begin. Rust in hoofd en lichaam, terug naar mijn gevoel en opruimen wat niet meer nodig is. Daarnaast is het eerste ding al aangeschaft: Een koffer van 138 liter, ook wel de 'emigreerkoffer' genoemd. Wat een ding is dat zeg... 
Geeft wel een tastbaar bewijs van mijn plannen.

Volgende week ga ik er nog even een week tussenuit met Jesse. De zon opzoeken en genieten van de mooie zee. Lang leve de last minutes. 
Ik zal daarna weer achter de laptop kruipen :).

Tot snel!
Yessica