Homebound

Zoals een aantal van jullie al weten en sommigen wellicht nog niet, is dat mijn reis niet doorgaat vanwege het virus. 
De dagen naar de vlucht toe werden zó onzeker. Gaan de vluchten überhaupt nog door?! Wat nou als de eerste vlucht wel gaat en de aansluiting niet? Dan strand ik in Duitsland. En dan?...  En wat nou als ik wel ga en het virus krijg? Hoe zit de zorg dan? Wil ik dan wel alleen zijn in een land waar ik de taal niet vloeiend van spreek?!
Het gaf me veel stress om niet te weten waar ik aan toe was. Ik sliep er slecht door en kreeg veel pijn in mijn schouders en rug.   
Daarnaast gaf mijn familie aan me in deze situatie liever thuis te hebben dan overver. En dat snap ik. 
Dat gaf mij uiteindelijk ook het zetje om de tickets te cancelen. Ik wil niet zomaar het gevaar opzoeken en daar mensen (inclusief mijzelf) extra stress mee aandoen. Maar men, wat een omschakeling ineens.

De tickets heb ik dus een paar dagen voor vertrek gecancelled. De organisatie waar ik de tickets via geboekt heb, heeft tot op de dag van vandaag geen gehoor gegeven, na meermaals bellen en berichten. Maar op hun site is aangegeven dat ondanks dat ik een annuleringsverzekering had afgesloten, er geen restitutie mogelijk is. Dus niet alleen dag reis, maar ook dag geld. 
Iets met gevoel van onrecht aangedaan worden en daar niet zo goed tegen kunnen...

Gevoelsmatig is dit een hele grote omschakeling. Maanden aan voorbereiding en plotsklaps blijf ik in Nederland. Ik had me zó voorbereid op weggaan. Mijn gevoel was voor een groot deel al in Costa Rica en wat ik daar allemaal zou gaan doen. Dus ik voelde me onrustig en helemaal ontaard. Alsof ik zweefde. Geen eigen huisje meer. Me niet thuis voelen in het huis van mijn ouders. Wonen in het huis van Jesse met zijn spullen. Toch is het eigenlijk vanzelf gegaan dat ik bij hem zou blijven wonen. 
Omdat ik mijn onrust kwijt moest en zijn huis iets meer die van 'ons' wilde maken, hebben we de woonkamer een nieuwe kleur gegeven en opgeruimd. 
Zo langzamerhand ben ik mijn spulletjes een plekje aan het geven, zonder teveel ruimte van Jesse in te willen nemen. 
De eerste dagen voelden heel onwerkelijk. Ik was boos, verdrietig, afstandelijk, en wilde er niet aan toegeven. De eerste fasen van een rouwproces door. Nu, een week later, merk ik door goede gesprekken dat ik steeds meer land, minder weerstand ervaar en steeds wat meer toegeef aan de situatie. 

Dat Corona ons vraagt thuis te blijven, geeft mij nu de ruimte om rustig de tijd te nemen nieuwe gewoontes aan te leren. Nieuwe recepten/baksels uitproberen, eindelijk eens die puzzelboekjes vol maken en luisteren naar wat ik nodig heb. Nadenken over het behalen van mijn motorrijbewijs/kopen van een motor, samen met Jesse kijken naar koophuizen en dromen over een toekomst samen. 
Vacatures kijken, omdat ik mijn spaarrekening wel graag wil blijven gebruiken voor de reis die nog in het verschiet ligt... Dus, weet iemand toevallig waar ze mensen nodig hebben? ;) 

Tot zover mijn update over de huidige situatie.
Wanneer er zich wat nieuws voordoet, schrijf ik weer een update en horen jullie weer van me.
Voor nu, stay safe! 

Tot de volgende,
Yessica